• Kelimeler

Leyla’ya sormuşlar;

“ Senin aşkın mı daha büyük, yoksa Mecnun’ un aşkı mı ?

Cevap vermiş.

“ Mecnunki dile geldi, benimki bende kaldı. Bu yüzden benim aşkım daha büyüktür.”

Ben derim ki; olmaz Leyla, olmaz. Susmak aşkı yüceltmez. İçine gömerek korumaya çalıştığın, saklayarak büyüttüğünü zannettiğin o şey aşk değildir. Büyüyen olsa olsa sadece anlatamamaktan doğan sıkıntı olmuştur. Yüreğinin kalıpları aşkına dar gelmiş, isyan etmiştir. Anlatmanı, konuşmanı istemiştir de, sen kadın olmanın  biraz da ayıplanmak ve hırpalanmak olduğunu bildiğin için konuşamamışsındır. O narin kalbin nefes almak istediğinde canına can, sırrına sırdaş olacak bir dost bulamamıştır.

O zamanlar kızlar okula gönderilir miydi? Okumayı yazmayı bilir miydin? Kelimeleri sever miydin ?  Keşke yazsaydın be Leyla. Bir günlük tutsaydın da okuyabilseydik aşkını. Aşkın ne olduğunu öğrenseydik senden. Günümüz kadınlarına bir erkek nasıl seviliri anlatsaydın da bugün kadınlar aşkı görmeden çoluk çocuğa karışmasaydı. Yazdıklarını okusaydık. Okudukça Leyla olsaydık. Neden sustun ?  Sen sustun biz mahrum kaldık. Eksildik, azaldık.

Oysa Mecnun konuştu. Diline yasaklar koymadı.

Bütün kelimeleri yardıma çağırdı. “Gelin, gelin de görün.” dedi. “Bir Leyla var.”  Kelimelerle var etti seni. Sığındı kelimelere. Açtı kalbinin kilidini. “Taşıyın.” dedi, “Bu aşkı.” 

Gerçeğin bedelini ödemek her devirde zordu.  Mecnun insandı, ölümlüydü, bir gün yüreği yorulacak, dili susacaktı. Ölümün gücünün kelimelere yetmeyeceğini biliyordu Mecnun. Söz ölüme meydan okurdu, yenilmezdi. Aldı karşısına kelimeleri. Dedi ki; “Vasiyetimdir size, öyle bir anlatın ki, duymayan kalmasın. Döndükçe devran beni yakan bu ateş hiç sönmesin. Aşkını kelimelerin eline verdi. Dualar etti.

Mecnun’ un kelimeleri, Fuzuli’ nin kalemi vardı.

O konuştu, Fuzuli’ yazdı.